IV. Chiny. Legenda Łucznika

#heros #mitologia #zabójcy

Słońce otarło zaspane oczy i chcąc nie chcąc, musiało wstać do pracy. Oświetliło najpierw pola ryżowe, zajrzało przez niedomknięte okiennice, obudziło pierwszych ludzi. Postawny strażnik podszedł do wielkiego gongu, stojącego na pałacowym dziedzińcu, chwycił wielką pałkę i uderzył. Potężny dźwięk obwieścił zmianę warty. W mieście Huan nastał nowy dzień.

Nie dla wszystkich jednak ten poranek był udanym początkiem dnia, dla strapionego mężczyzny, idącego wydeptaną ścieżką, będzie to prawdopodobnie koniec. Może nie całkiem, jeśli wierzyć w reinkarnację, życie po życiu i inne teorie, dające nadzieję, że po tym trudzie i znoju, otrzymamy nagrodę w postaci wiecznego szczęścia. Tak czy siak, dla niego ten poranek miał być ostatnim w życiu.

Ptak o szaroburym upierzeniu usiadł na gałęzi drzewa, pod którym siedział płaczący mężczyzna. Smętne pochlipywanie wzruszyło małe serduszko, ptak rozwarł dziób i zaintonował wesołą melodię. Nagle rozległ się trzask jakby ktoś strzelił z bicza. Ptak chciał poderwać się z gałęzi, lecz nie zdążył. Został przebity strzałą o białej lotce. Spadł na ziemię obok smutnego mężczyzny, który właśnie podniósł głowę.

Między drzewami coś błysnęło, czarny promień pojawił się znikąd i grzmotnął w zbutwiały pień, zmieniając go w kupkę popiołu. Jasnobłękitny portal, z początku wielkości guzika lub naparstka, rozszerzał się z każdą sekundą. Po chwili z przejścia wybiegł mężczyzna w czarnej szacie, potknął się i wywinął orła, padając na ściółkę. Zaraz za nim pojawiła się niewiasta o niezbyt misternie skleconym warkoczu. Na końcu pojawił się wojak w oślepiająco lśniącej zbroi, dzierżący krótki miecz, którym właśnie przeciął wpół wymierzoną w niego strzałę.

Wojownik szybko zamknął przejście, upadł na jedno kolano, oddychał z trudem. Drugi z mężczyzn próbował podnieść się z ziemi, ale noga odmówiła mu posłuszeństwa. Skrzywił się z bólu, siadając na szanownych czterech literach i krytycznym okiem patrząc na ułamany promień strzały, wystający z kolana.

– Szkoda, że strzała w kolano zniszczyła moje marzenia o awanturniczym trybie życia – mruknął, wyciągając z nogi kawałek drewna z ostrym grotem. Przyłożył dłonie do rany, przymknął oczy, po chwili przestał krwawić. Podciągnął nogę pod brodę, wyprostował. Test przebiegł pomyślnie, więc podźwignął się i niepewnie stanął na obu kończynach.

– Mam do ciebie jedno pytanie – zwrócił się do Miłosza, który również podźwignął się na nogi. – Czy ty musisz wszystkich obrażać?

– Nie, ale to jedno z wielu moich hobby.

– Spoko, miałeś do wyboru od zarąbania żołnierzy, kilkudziesięciu generałów, to nie! Musiałeś obrazić Czyngis Chana!

– Nie obraziłem jego, tylko jego konia – sprostował wojownik.

– U nich to to samo!

– Skąd mogłem wiedzieć? Sam poprosił mnie o opinię. To powiedziałem, że tak wielki człowiek nie powinien jeździć na takiej chabecie. Przecież ten koń wyglądał jakby mu z tydzień żreć nie dawali.

– To trzeba było skłamać… To był jego ukochany wierzchowiec, wychowany od źrebięcia…

– Ja nie kłamię – zaperzył się Miłosz.

– Ciekawe od kiedy. Nieważne, dobrze, że uszliśmy cało – powiedział Tomasz, kończąc sprzeczkę. – Ej, chłopie, co ty wyprawiasz?

Pan Ciemności dopiero teraz spostrzegł oniemiałego mężczyznę, który trzymał w dłoni gruby sznur, zakończony wisielczą pętlą. Gość ubrany był w jasnoniebieską tunikę, na nogach zaś tkwiły proste sandały. Miał już trzydziestkę na karku, u dołu twarzy pielęgnował krótką czarną bródkę, poprzecinaną siwymi wstęgami. Musiał mieć sporo zmartwieć skoro już zaczynał siwieć. Co dziwniejsze, w bujnej, gęstej czuprynie próżno było szukać oznak upływającego czasu.

– Hej, rzuć to badziewie i podejdź no – krzyknął mag, zachęcająco machając ręką.

Widać było, że facet nie miał już nic do stracenia. Rzucił linę na ziemię i podszedł do dziwacznie ubranych nieznajomych, którzy mogli okazać się rabusiami, szaleńcami lub mordercami. Lepiej było ponieść śmierć z rąk tych tajemniczych przybyszów niż zawisnąć na suchej gałęzi i stać się pokarmem okolicznej fauny. Wystawił przed siebie puste dłonie na znak, że nie posiada broni.

Tomasz podszedł do niego i uścisnął mu prawicę, jednocześnie poklepując przyjaźnie po plecach. Zauważył, że mężczyzna ma jedną rękę dłuższą a drugą krótszą. Chińczyk jakby skurczył się w sobie, z jego skośnych oczu wydostały się dwie łzy i spłynęły po policzkach. Mag, nie wiedzieć czemu, poczuł do niego przypływ sympatii, zupełnie jakby w dalekim kraju spotkał kogoś znajomego.

– Siadaj z nami, ja rozumiem, że każdy dzień jest dobry, by sobie podyndać, ale to nie jest rozwiązanie problemów. W sumie to dopiero początek – przybysz w długiej czarnej szacie uśmiechnął się tajemniczo. – Zjemy, popijemy i być może coś zaradzimy.

Bezradny Chińczyk skinął głową i usiadł na trawie. Pan Ciemności podszedł do pobliskiego drzewa, położył dłoń na chropowatej korze i przymknął oczy. Przez kilka sekund bezgłośnie poruszał wargami, obliczając kąt odchylenia poszczególnych gałęzi, a także prawdopodobne miejsca, w których upadną na ziemię. Potężna gilotyna, wydobywająca się z ręki maga rozcięła drzewo na dwoje, kolejnym cięciem pozbył się gałęzi. Po chwili stos drewien, gotowych do wrzucenia w ogień upadł wokół Tomasza.

– Masz może zapałki? – krzyknął do Olki, która pokręciła przecząco głową. Miłosz przeszukał kieszenie spodni i bezradnie rozłożył ręce.

– Cholera – mruknął mag, biorąc jedno z polan, czarna energia pożarła drewno, zmieniając je w proch.

 Tomasz usiadł na trawie, skrzyżował nogi, przygarbił się i z uporem maniaka zaczął trzeć o siebie dwa patyczki. W pamięci miał jeden z odcinków programu o przetrwaniu, w którym rozbitek próbował rozpalić ognisko właśnie tą metodą.

– No, chłopie, opowiadaj – zachęcił Azjatę.

– A co tu dużo mówić? Zakochałem się i mi rozum odjęło. Myślałem, że to uczucie aż po grób!

– Spokojnie, niech się pan skupi na faktach – Olka odrobinę ostudziła emocje.

– Postaram się. Może na początek się przedstawię, jestem Łucznikiem I…

– Co?! Przecież to nawet nie jest imię – wtrącił Miłosz.

– Wiem. Ale nie pamiętam swojego prawdziwego imienia. Od małego strzelałem z łuku i ludzie zaczęli gadać: Łucznik to, Łucznik tamto…

– Wiem, nic tylko Pan Ciemności, Władca Zniszczenia. A może ja mam na imię Tomasz? – rozżalony mag wyjątkowo energicznie potarł oba patyki. W powietrzu pojawił się zapach spalenizny.

– Właśnie! I w końcu przez społeczną presję zostałem najlepszym łucznikiem w całych Chinach, nie żebym narzekał – powiedział szybko, po czym dodał – Ale czasami to wszystko jest cholernie męczące.

– I dlatego chciałeś się zabić? – Olka przekrzywiła głowę, z niedowierzaniem patrzyła na mężczyznę.

– Jak mówiłem, zakochałem się. Oj, już przestańcie – westchnął na widok ich kpiących uśmieszków. – To tragiczna historia. Hm, od czego by tu zacząć? Najlepiej od początku. Ekhem, zawsze miałem problem z kobietami. Nie dość, że jestem cholernie nieśmiały, to jeszcze te ręce. Dzięki nim mogę naciągać cięciwę lepiej od innych, ale na paniach nie robi to wrażenia. A raczej nie robiło do czasu, aż stałem się sławny na cały kraj. Wcześniej widziały we mnie karykaturę mężczyzny.

Chińczyk smętnie zwiesił głowę i zamilkł. Zabójcy spojrzeli po sobie, lecz żadne z nich nie odważyło się na komentarz. Tomasz coraz szybciej pocierał patyczki, z których zaczęło się dymić. Nie wiedzieli czy Łucznik ronił łzy ze smutku, czy też dym dostał mu się do oczu. Po chwili kontynuował swoją opowieść:

– Gdy stałem się sławny, poznałem cudowną kobietę, miała na imię Ho – kwiat wiśni na tafli jeziora, po którym pływają śnieżnobiałe łabędzie. Natychmiast się w niej zakochałem, kupowałem drogie prezenty, obsypywałem komplementami, zabierałem na spacer po polach ryżowych. Pobraliśmy się dość szybko, mówiła, że mnie kocha. Byłem głupi.

– Nie ty pierwszy, nie ostatni – mruknęła Olka, klepiąc mężczyznę po ramieniu.

– To, co za chwilę opowiem, to zlepek moich przypuszczeń i zasłyszanych plotek. Pobliskim miastem włada mężczyzna o imieniu Po-feng Złośliwcy nazywają go Wielkim Wieprzem, bo sprzedałby własną matkę za garść złotych monet. Poza tym w ostatnich latach roztył się okropnie i z wyglądu przypomina tucznika. Po-feng nienawidzi mnie z całego serca za to, że ożeniłem się z Ho.

– Stary, do rzeczy, bo to coraz bardziej przypomina brazylijską telenowelę – Miłosz ziewnął, zasłaniając usta dłonią.

– Powiem tak, sława to nie wszystko. Ho nagle odeszła, ludzie mówią, że była ze mną tylko dla pieniędzy i sławy. Ale w końcu nie wytrzymała codzienności z pokraką. Myślała, że będę się mścił, więc gdy odchodziła, wzięła ze sobą mój łuk, kołczan oraz fiolkę z eliksirem nieśmiertelności.

– Czekaj, czy ja dobrze słyszałem? Eliksir nieśmiertelności? – wojownikowi zaświeciły się oczy.

– Tak. Zabrała go do Po-fenga. Gdy dotarło do mnie, że odeszła, pękło mi serce. Wtedy umarłem dla świata, moje istnienie przestało mieć sens. W jednej chwili utraciłem ukochaną i dwa boskie przedmioty. Poszedłem do Wielkiego Wieprza, prosiłem, by pozwolił mi się z nią zobaczyć. A on parsknął śmiechem i wykopał mnie za drzwi. Przez kilka tygodni nie mogłem znaleźć sobie miejsca, całymi dniami łaziłem po polach i lasach. W końcu dotarła do mnie wiadomość, po której postanowiłem ze sobą skończyć.

Chińczyk westchnął ciężko. Milczał przez kilka sekund, a gdy na nowo podjął swoją opowieść, miał taką minę, jakby sam nie wierzył w to, co mówił.

– Po-feng uczynił z Ho swoje trofeum. Zamknął ją w klatce, traktował jak zwierzę. Po tygodniu niewoli, Ho jakimś cudem się wydostała, zabrała eliksir nieśmiertelności, wsiadła na miotłę i poleciała na księżyc. Tam zamieniła się w księżycową żabę, wiecie, w taką ze zrogowaciałą, szarą skórą.

– Ty weź przestań tak dymić, bo mu na mózg pada – krzyknął Miłosz machając rękami i rozpędzając kłęby dymu.

– Ale ja mówię prawdę! Chyba…

– Dobra, nie musisz nas dłużej namawiać, pomożemy ci – wojownik wstał z miejsca i uścisnął Chińczyka. Zaraz po tym wziął dwójkę Zabójców na stronę i wyjaśnił im konspiracyjnym szeptem:

– Mam plan, pójdziemy do tego Wieprza, odzyskamy łuk biednego Chinola, damy go Olce, potem polecimy na księżyc i weźmiemy dla mnie eliksir nieśmiertelności.

– A coś dla mnie? – zapytał Tomasz.

– Będziesz miał szansę na niepowtarzalną przygodę u mego boku! Pomyśl tylko: możemy naciągnąć jakiegoś pajaca na item, przejść się po mieście i polecieć na księżyc! – przekonywał Miłosz tonem doświadczonego marketingowca.

– A jak chcesz się dostać na księżyc?

– Jestem Władcą Portali, to nic trudnego.

– Przecież wcale nie podróżujemy na chybił trafił, nie wiedząc jak powrócić do naszych czasów – mruknęła Olka pod nosem.

– Marudzicie jak stare baby – powiedział szermierz, po czym podszedł do Chińczyka. – Dobra, odzyskamy twój łuk. Postaramy się wrócić przed zmrokiem, hmmm, może spróbuj rozpalić ognisko, czy coś w ten deseń.

Pożegnali się z Łucznikiem, który jak opętany zaczął im dziękować za chęć pomocy. Olka przyjaźnie pomachała mu na do widzenia i cała trójka opuściła granicę lasu. Schodzili stromym zboczem, porośniętym gęstą trawą, sięgającą im do pasa. Po kilku minutach znaleźli się na wydeptanej ścieżce, łączącej się z traktem, prowadzącym pod miejskie bramy.

Uskoczyli przed wozem, po brzegi wypełnionym pękatymi beczkami. Woźnica, stary facet z sumiastym wąsem, obdarzył ich zaciekawionym spojrzeniem. Dla kupca wyglądali pewnie jak banda przebierańców, która podróżuje od miasta do miasta z nadzieją przypodobania się jakiemuś lokalnemu władcy.

Miłosz z lubością wciągnął w nozdrza zapach słodkiego wina. Tęsknym wzrokiem odprowadził beczułki, lekko podskakujące na wybojach. Miał nadzieję, że na miejskim bazarku dorwie odrobinę tutejszego destylatu. Kiedyś pił ryżową wódkę, lecz było to tak dawno temu, że nawet przy największym wysiłku, nie mógł przypomnieć sobie jej smaku.

Kupca z sumiastym wąsem spotkali ponownie przy bramie miejskiej. Krzyczał właśnie na strażnika o szerokich barach, który wyglądał na okropnie znudzonego rzeczywistością. Jego twarz przypominała sflaczałą maskę z wyciętymi miejscami na oczy i usta. Mężczyzna trzymał w ręku drewnianą włócznię z metalowym grotem, podrapał się wolną dłonią po brzuchu i ziewnął.

– Zabieraj ten cholerny wóz z drogi, bo już następni lezą – burknął na widok trójki wędrowców.

– Ale ja muszę dostać się do miasta! Jestem umówiony!

– A co mnie to? Won stąd, rozkaz jest, żeby obwiesiów za bramę nie wpuszczać. Dziwnie mi bratku wyglądasz, tak… podejrzanie.

– Panie strażniku, panie strażniku – zawołała Olka, mijając rozsierdzonego dostawcę wina. – Spieszymy się, możemy wejść do miasta?

Mężczyzna przymrużył i tak już skośne oczy, jego wzrok zatrzymywał się na lśniącej zbroi wojownika, dziwnych metalowych przedmiotach przy boku kobiety oraz długiej czarnej szacie. Spojrzał w twarz przybyszowi o kruczoczarnych włosach, doszukując się złych intencji. Tomasz wykrzywił się w najlepszej imitacji uśmiechu na jaką było go stać.

– I widzisz, łachudro? To są porządni obywatele. Przechodźcie panowie i piękna pani, już otwieram bramę.

– Co?! Ty…

Wyzwiska, jakimi kupiec obrzucał znudzonego strażnika, jeszcze długo towarzyszyły im po wkroczeniu do miasta. Miejscowi z zaciekawieniem przerywali codzienne zajęcia, by przyjrzeć się przybyszom. Miłosz pomachał kobiecie, która niosła pleciony kosz wypełniony warzywami. Miejscowa natychmiast umknęła, jakby spłoszona powitaniem.

Przed wejściem do pałacu znajdował się sporej wielkości plac, na którym rozstawiono stoiska i kramy z rozmaitymi szpargałami. Można tu było kupić praktycznie wszystko: kolorowe świecidełka, maski demonów, petardy, nawet urny z uwięzionymi duszami czyichś przodków. Rozentuzjazmowani sprzedawcy przekrzykiwali się wzajemnie, wymieniając szereg korzyści, płynących z kupna oferowanego badziewia.

– Made in China – mruknął Miłosz, biorąc do ręki miecz z jednego ze stoisk. Broń ze świstem przecięła powietrze, była źle wyważona i zdaniem wojownika nadawała się co najwyżej do szatkowania kapusty.

– I tak nie mamy pieniędzy, rusz się, idziemy do tego knura i wynosimy się stąd – Tomasz przywołał go do porządku.

– Dobra, dobra.

Bez większych przygód przeszli przez targowisko i stanęli przed ogromnymi pałacowymi wrotami. Przez kilka chwil próbowali się doszukać szczelin, które wskazywałyby na istnienie mniejszego, bardziej praktyczniejszego przejścia. Trudno im było uwierzyć, że za każdym razem, nawet w błahej sprawie, otwierano oba ramiona wrót, wysokich na prawie cztery metry.

– Halo? Jest tam kto? – krzyknął Miłosz, podchodząc i bezceremonialnie waląc pięścią w bramę.

Znikąd pojawili się strażnicy z włóczniami. Momentalnie otoczyli przyjaciół, którzy z trudem uchylali się przed ostrym metalem, wymierzonym w ich boki. Między żołdakami pojawił się mężczyzna ubrany w jaskrawożółtą tunikę, obficie skropioną pachnidłem. Zbliżył się na odległość dwóch metrów, podniósł dłoń i rzekł:

– Kto ośmiela się podnieść rękę na świętą bramę? Prawo ustanowione przez naszego jaśnie wielmożnego, umiłowanego władcę surowo tego zabrania! I kara może być tylko jedna: śmierć!

– Jestem zaskoczony – mruknął wojownik do Olki.

– Otwierać bramę – wrzasnął wyperfumowany mężczyzna, po czym zwrócił się do przestępców. – Za mną, najwyższy władca was osądzi.

Ogromne wrota przeraźliwie zaskrzypiały i uchyliły się tak, by w przejściu zmieściła się jedna szczupła osoba. Chińczyk w tunice wciągnął brzuch i przecisnął się przez szparę. Zabójcy chcąc nie chcąc poszli za nim, zachęcani przez nadgorliwych żołnierzy o podobnych, wykrzywionych złością obliczach. W trakcie spaceru ku przeznaczeniu, przedstawiciel władzy raczył ich swymi mądrościami.

– Eh, ja nie wiem, co się dzieje z tym światem. Już jest coraz gorzej. A wszystko przez turystów. Łażą dziwacznie poubierani, walą pięściami w bramę. Przecież prawo zabrania… Wszędzie tabliczki informacyjne, ale po co czytać? A potem pretensje…

– Marudzi gorzej od ciebie – Olka puściła oko w stronę maga.

– Przeceniasz go – mruknął Tomasz.

Weszli na ogromny brukowany dziedziniec, w centrum którego ustawiono tronopodobne siedzisko. W tej chwili było puste, ale Zabójcy podejrzewali, że taki stan rzeczy nie potrwa długo. Żołnierze stanęli w równym szeregu tuż za oskarżonymi i niczym jedna istota wpatrywali się w zacienione wejście do pałacu.

Po krótkiej chwili, gdy przebrzmiał ponury dźwięk uderzonego gongu, na plac wkroczył mężczyzna o posturze bardzo zasadniczej. Miłosz natychmiast skojarzył go z pewnym typem szerszym niż wyższym, którego poznał na drugim roku studiów. Chińczyk, przebywszy dystans kilku metrów, zasapał się i z trudem usiadł na tronie.

Wyciągnął z kieszeni chusteczkę, otarł pot z pulchnej twarzy. Tomasz zauważył kilka złotych pierścieni, tkwiących na serdelkowatych palcach. Władca zaczął wpatrywać się w Zabójców swoimi świńskimi oczyma i minęło kilka chwil zanim przemówił. Pan Ciemności wykorzystał ten czas na wymyślenie planu.

– Psst, przysłoń mnie – szepnął do Olki.

– Co?

– Kup trochę czasu.

Tomasz przymknął oczy, złożył dłonie, jak gdyby trzymał w nich coś cennego. Zaczerpnął powietrza i zatrzymał je w płucach, delikatnie poczerwieniał na twarzy, a na pomarszczonym z wysiłku czole pojawiła się kropla potu. Tymczasem Olka próbowała jednocześnie ukryć poczynania maga i wyglądać przy tym w miarę naturalnie. Wyszło jej coś pomiędzy powykręcanym manekinem a koślawą baletnicą.

Po-feng skinął głową na wyperfumowanego mężczyznę, który pospiesznie zbliżył się do władcy. Wielki Wieprz skrzywił nosi i wydął usta w wyrazie obrzydzenia, po czym zapytał szeptem:

– Co to za przebierańcy?

– To niebezpieczni przestępcy mój panie, walili w bramę – odparł sługa ze zgrozą.

– Wam to się chyba kurewsko nudzi w tym mieście, co nie? – krzyknął Miłosz, przerywając poszeptywania obu mężczyzn.

– Jak śmiesz! Wiesz kim ja jestem? – wrzasnął Wielki Wieprz, opluwając sługę, który niedostatecznie szybko usunął się z pola rażenia.

– Kimś, komu koło nosa przejdzie interes życia?

Miłosz z błyskiem w oku złożył dłonie i rozpoczął swoje przedstawienie. Zmysł marketingowca działał bezbłędnie, prawie natychmiast wychwycił odór chciwości, bijący od władcy. Ten typ bez chwili wahania sprzedałby bliskich, sąsiadów i podwładnych. A pod koniec dnia ułożyłby się na posłaniu i zasnął snem sprawiedliwego. Rasowy skurwol.

– Mów dalej – Po-feng chwycił przynętę i zmrużył świńskie oczka.

– Mamy dla ciebie coś niezwykle cennego i chcielibyśmy kupić pewien łuk. I przy okazji odzyskać wolność.

– Skąd wiecie o boskim łuku? A poza tym, co taka banda pajaców może mi zaoferować?

– Pozwól, dostojny władco tego wspaniałego miasta, oto Czerń Hadesu!

Na dany przez Miłosza znak, Olka odskoczyła i oczom zebranych ukazał się przedmiot trzymany przez maga. Czerń Hadesu była to komercyjna, wymyślona przez Szydercę nazwa na niezwykle skondensowaną tomaszową energię, pod postacią ogromnego diamentu. Na widok minerału Wielki Wieprz łapczywie zaczerpnął powietrza, nie zdołał ukryć pożądania, które pojawiło się na jego tłustym obliczu. Oczarowany wyciągnął rękę, dłoń zacisnęła się zachłannie.

– Przynieś łuk – wrzasnął nagle w stronę służącego. Po chwili mężczyzna w żółtej tunice wbiegł na plac i poganiany przez swego władcę, wręczył broń Olce.

– Chwila! Co z nim? – na twarzy Wielkiego Wieprza pojawił się cień strachu.

Tomasz stał z wyciągniętymi dłońmi, które zaczęły drżeć jak w febrze. Na czole mężczyzny pojawiła się ogromna, pulsująca żyła. Wciąż miał zamknięte oczy, coraz częściej zalewane przez krople potu. Utrzymanie skondensowanej energii tak, by strukturą przypominała prawdziwy diament, wymagało syzyfowego wysiłku.

Olka wzięła minerał w swoje ręce, z pochyloną głową podeszła do władcy. Uklękła na jedno kolano, spojrzała Wieprzowi prosto w oczy i wyciągnęła dłoń z Czernią Hadesu. Po-feng powstrzymał się przed pochwyceniem klejnotu, zamiast tego ponownie warknął na swego sługę. Ten zbliżył się ze strachem, przełknął ślinę i dotknął paluchem gładkiej powierzchni. Nic się nie wydarzyło. Uspokojony władca porwał Czerń Hadesu, zaczął obracać go w pulchnych łapach.

– To my już sobie pójdziemy – stwierdził Miłosz, powoli się wycofując.

Zafascynowany Wieprz gapił się w klejnot, jak sroka w gnat, więc Zabójcy uznali brak reakcji za zgodę na odejście. Był tylko jeden problem, Tomasz nie potrafił ruszyć się z miejsca. Zabójcy mieli dwa wyjścia, w sumie trzy, ale szybko odrzucili myśl o pozostawieniu maga. Mogli zaczekać aż Władcy Ciemności skończy się energia i wspólnie dać się pozbawić głów. Mogli też skorzystać z chwili zamieszania i zwiać w momencie, gdy kryształ przestanie istnieć.

– Teraz! – wrzasnęła Olka, chwytając maga za ramię i ciągnąc go za sobą.

Czerń Hadesu rozpłynął się w powietrzu. Wielki Wieprz wydał z siebie zduszony kwik, odchylił się na tronie i zaczął wrzeszczeć na żołnierzy, którzy rzucili się w pogoń za Zabójcami. Jeden z żołdaków podbiegł zdecydowanie za blisko uciekających i spotkał się z miłoszową pięścią. O powalonego nieszczęśnika potknął się biegnący włócznik, pociągając za sobą kilku kolejnych.

Zmęczony Tomasz zerknął przez ramię, wyszczerzył zęby na widok kłębowiska ciał. Zyskali trochę czasu. Wpadli na targowisko, zwolnili kroku, by gwałtownymi ruchami nie wzbudzać paniki wśród miejscowych. Przechodzili właśnie obok ogromnego stoiska, na którym serwowano rozmaite lokalne potrawy, gdy Olka wpadła na pewien pomysł.

Ogólnie Rewolwerowiec brzydziła się przemocą, lecz czasami skłonna była przyznać, że cel uświęca środki. Z gracją przeskoczyła przez drewnianą deskę, blokującą dostęp do prowizorycznego zaplecza i polowej kuchni. Bez większych problemów obezwładniła sprzedawcę, kucharza oraz wygoniła młodą pomocnicę. Skryła włosy pod chustą, zdobytą od przepędzonej dziewczyny i stanęła w okienku. Po chwili zorientowała się, że na jej ramieniu wciąż tkwi długi łuk. Przekazała broń Tomaszowi, odkaszlnęła, uśmiechnęła się na widok nadbiegających żołnierzy.

– Tylko cicho, ogarniam to – mruknęła półgębkiem do mężczyzn kulących się obok niej.

– E! Babo! Widziałaś trójkę zbiegów? Dziwnie ubrani, jeden w sukience, jeden w metalowej zbroi. A i dziewczyna z warkoczem, z łukiem na plecach.

– Ło, panie – Olka podniosła głos, jednocześnie ukradkiem sprzedając kopa Tomaszowi, który prychnął na dźwięk słowa „sukienka”. – Biegło ich pięciu, potężni jak dęby, wysocy na trzy metry. A jakie mordy! Parszywcy, zbiry i degeneraci. Jednemu to tak z oczu spozierało, że aż strach.

– Jakich pięciu, babo? Przecież było ich troje. Gadaj, gdzie pobiegli? – zirytował się żołdak.

– No, tędy przecież – Ola wskazała na prawo, na drogę prowadzącą w głąb targowiska.

– A kiedy to było?

– Eee, przed chwilą… Albo zeszłego lata, ten czas tak szybko leci.

– Daj spokój, spytajmy kogoś innego – mruknął włócznik stojący z tyłu, gestem dając do zrozumienia, że mają do czynienia z osobą, której brakuje piątej klepki.

Rewolwerowiec wystawiła język i stała tak przez chwilę, póki żołnierze nie zniknęli w tłumie ludzi. Westchnęła ciężko, przykucnęła i rzekła do towarzyszy:

– Udawanie szalonej jest okropnie męczące.

– To po co udajesz? Przecież już sama w sobie jesteś zdrowo pieprznięta – zauważył Miłosz.

– Przecież codzienne szaleństwo kompletnie różni się od szaleństwa sytuacyjnego – odparła z oburzeniem i miną, jakby wojownik nagle powiedział, że w tym roku nie kupią mandarynek na święta.

Zabójcy wystawili głowy, by upewnić się, że jest bezpiecznie. Wspólnie przeskoczyli przez drewnianą deskę i chyłkiem ruszyli w stronę wyjścia z miasta. Minęli kilka patroli, biegających wte i wewte. Na palcach przeszli obok śpiącego, delikatnie pochrapującego strażnika. Tuż przy nim zauważyli beczkę z czerwonym trunkiem.

Dość szybko pokonali drogę od miasta do granicy lasu, gdzie w cieniu drzew, przy wesoło trzaskającym ognisku siedział Łucznik I. Chińczyk był zatopiony w myślach, otrząsnął się dopiero, gdy podeszli bliżej. Olka podała mu łuk wraz z kołczanem, usiadła ciężko na trawie i wzięła od Miłosza spory kawałek boczku. Nadziała mięso na patyk i trzymała je nad ogniskiem. Po chwili krople tłuszczu zaczęły skapywać na drewno, a wędrowców otoczył przyjemny zapach pieczonego mięsiwa.

– Nie wiem jak wam dziękować – zaczął łucznik, z czułością ściskając odzyskaną własność.

– Pin i zielony – poprosił Miłosz, wyciągając z portalu czytnik kart płatniczych. Olka posłała mu piorunujące spojrzenie, lecz po wykonanej misji, Szyderca wpadł w doskonały nastrój.

– Skoro już masz ten swój łuk, to nie chcesz się zemścić na żonie? Ona sobie na księżycu rechocze, a ty tu rozpaczasz.

– Daj spokój, to jej wybór. Złamała mi serce, ale to przecież nie powód, żeby się mścić.

– Ale teraz bez eliksiru nieśmiertelności po prostu umrzesz.

– Widocznie tak miało być. Może to i lepiej.

– Phi, pewnie i tak nawet byś nie dostrzelił do księżyca – Miłosz szukał zaczepki.

– Co!? Ja!? Najlepszy łucznik w całych Chinach!? Jak śmiesz tak mówić!?

– To może przyjacielski zakładzik?

– O co?

– O twój tytuł i dobre imię.

– Zgadzam się – mężczyźni uścisnęli sobie prawice.

– I żeby było ci raźniej, ja również spróbuję – rzekł Miłosz, złożył dłonie i ze świetlistego portalu wyjął długą włócznię w całości zrobioną z dziwnego, błyszczącego metalu.

Zaczekali do północy, tego dnia była pełnia, księżyc w całej okazałości podróżował przez ciemny nieboskłon upstrzony licznymi gwiazdami. Miłosz miał już dość siedzenia przy ognisku. Stanął w rozkroku, przeciągnął się, podrzucił broń w dłoni. Polizał palec wskazujący, potrzymał go przez chwilę, sprawdzając prędkość wiatru. Spojrzał na łucznika i skinął głową.

Szyderca wziął krótki rozbieg i cisnął włócznią. W tym samym momencie Łucznik I wypuścił strzałę o czerwonej lotce. Oba przedmioty leciały równo i w jednym momencie zniknęły im z oczu. Miłosz przystawił dłoń do czoła, próbując dostrzec swoją broń. Chińczyk wlazł na pobliski pniaczek, lecz to nie sprawiło, że ujrzał swą strzałę na księżycu.

– Chyba nie przemyśleliśmy tego do końca – powiedział w końcu Miłosz, krzywiąc się na widok Tomasza duszącego się ze śmiechu.

Mag się zapowietrzył i ocierając łzy dyszał przy ognisku. Szyderca zarył butami w ziemię, złożył w dłonie, powietrze wokół zgęstniało od uwalnianej energii. Władca Portali wrzasnął przeciągle, przejście powoli zaczęło się otwierać, lecz nie można było dostrzec, co znajdowało się po drugiej stronie.

– Przechodźcie, nie utrzymam tego długo – wrzasnął wojownik do towarzyszy, którzy niczym rasowe lemingi natychmiast przeskoczyli przez portal.

– Jeśli przegrałeś, wrócę – rzekł Miłosz, gotując się do skoku w zamykające się przejście, teoretycznie prowadzące na księżyc. – Do tego czasu postaraj się nie umierać.

***

– Kurwa, Stefan, co ty wyprawiasz? Lecisz pierwszy raz, czy co? – dowódca międzygalaktycznego krążownika, chwycił się krawędzi fotela i to uratowało go przed wylądowaniem na podłodze.

– Czy ja naprawdę muszę przeprowadzać inwazję z takimi imbecylami? – mruknął pod nosem, gdy krążownik z pewnym trudem osiadł między skałami. Zielonoskóra, niska istota, odziana w czarny płaszcz ze złotymi zdobieniami, zeskoczyła z fotela i stanęła przed potężnym ekranem, na którym pokazana była jałowa powierzchnia księżyca.

Dowódca wytężył wzrok, coś błysnęło pomiędzy skałami. Nacisnął kilka guzików na konsoli. Na bocznym ekranie wyświetliło się kilka przedmiotów. Nachylił się do wielkiej tuby, rzekł głośno i wyraźnie:

– Dawać mi tu ludologa! Tylko migiem!

Rozległ się ostry dźwięk pokładowego teleportu. Obok dowódcy stanął karzełek, poprawił na nosie konstrukcję podobną do okularów i mądrym tonem objaśnił:

– Na pierwszy rzut oka to szczątki jakiegoś małego płaza, ziemskiego stworzenia, szklana buteleczka oraz włócznia. O widzi dowódca, obok tego metalowego jest też coś, co dwunożne nazywają strzałą, pocisk z łuku.

­Dowódca głośno przełknął ślinę. Spojrzał na swój pistolet plazmowy „Destruktor”, najnowszy produkt przemysłu zbrojeniowego. Wydał mu się dziecinną zabawką, niezdolną do uczynienia jakiejkolwiek krzywdy. Zerknął na ekran, na którym wyświetlono zieloną planetę. Zduszonym głosem spytał ludologa:

– Jaka jest odległość stąd do tej planety?

– Około 400 000 kilometrów w ludzkiej mierze, na nasze to ponad pięć tysięcy kersów.

Dowódca zbladł, odwrócił się od ekranów, zaczerpnął powietrza.

– I co się gapisz, Stefan? Ruszaj tę kupę złomu, wprowadziłem koordynaty, planeta podobna, więc co to za różnica. Tak, napiszę raport, dlaczego nie przystąpiliśmy do ataku…