Ostatnia ofiara

 I przed Wami ósmy już tekst zadaniowy z mojej strony. Oto wyznaczniki: sześciotysięcznik, butelka z wodą, wilk, kamienny krąg, martwy łoś, maska, błękitne światło. Przyjemnej lektury :)

#tajemnica #krótkie #2strony

– Dlaczego wszystko muszę robić sam? – mężczyzna podrapał się po długiej siwej brodzie, której koniec zatknął za pas spodni. Otarł pot z czoła, poprawił zsuwającą się czapkę i ponownie chwycił dwa kije, złączone skórzanym rzemykiem. Na prowizorycznych noszach leżały szczątki łosia. Martwe oczy zwierzęcia obojętnie patrzyły wokół, zerkały na gałęzie drzew, uginające się pod ciężarem śnieżnych czap.

Starzec był w drodze już od kilku dni. Coraz częściej przystawał, oglądał się za siebie, narzekał na podły los, który poskąpił mu syna a nie pożałował córek. Tak, jakby miał syna na pewno byłoby lżej. Zerknął przez ramię na wleczone truchło. Przy odrobinie szczęścia duch zwierzęcia wciąż tkwił w tym martwym ciele. W przeciwnym razie Pan Gór nie będzie zachwycony z ofiary.

– Przepraszam pana, niech się pan zatrzyma! – ludzki głos sprawił, że siwobrody przystanął i z zaciekawieniem obrócił się w stronę wołającego. Przybysz był młody, może po dwudziestce, zdjął grubą rękawicę i podał dłoń dziadkowi. Ten spojrzał na wyciągniętą rękę i nie zareagował, więc chłopak nieco przygasł, lecz zaraz odzyskał pewność siebie. Z ogromnego plecaka wyjął szczegółową mapę okolicy.

– Zmierzam na ten szczyt – wskazał palcem. – I chyba się zgubiłem. Wie pan może gdzie jest najbliższe schronisko?

– Wiem. I możemy się wymienić, chłopcze. Ja ci powiem, gdzie jest schronisko, a w zamian pomożesz ciągnąć mojego przyjaciela. Nie martw się, idziemy w tym samym kierunku.

– Co też ludzie widzą w łażeniu po górach – burknął starzec, gdy podróżnik chwycił za rączki noszy i zaczęli iść równym tempem. – Gubią się często, szukać trzeba, nierzadko na kość zamarzają.

– Pan nie lubi gór?

– Tu się urodziłem, dorosłem i zestarzałem. Chyba nie miałem wyjścia, musiałem pokochać te cholerne szlaki, pokryte białym puchem. A ty, przypomnij mi chłopcze, gdzie zmierzałeś?

– Na ten sześciotysięcznik, jeśli uda mi się go zdobyć, będę pierwszym, który tego dokonał. Chcę spróbować.

– Eh, młodość i ambicja. Niebezpieczne połączenie.

Starzec pokręcił głową, jakby chciał pozbyć się śniegu, który delikatną warstwą okrył jego czapkę. Pamiętał jak sam był młodzieniaszkiem, chodził po górach, zanurzał stopy w lodowatych potokach, gonił za nieuchwytnym. Robił wszystko by zaimponować innym. Z biegiem czasu zrozumiał, że było to bardzo głupie.

Po blisko trzech kwadransach wędrówki staruszek nieoczekiwanie zatrzymał się na środku ścieżki. Rozejrzał się w prawo i w lewo, dla pewności zerknął w górę. Turysta był kompletnie zaskoczony nagłym postojem, lecz wykorzystał ten czas, by zaczerpnąć powietrza i odrobinę zregenerować siły. Oddychał głęboko, obserwując jak gęsta para z jego ust rozpływa się w powietrzu.

– Dziękuję za pomoc młodzieńcze, idź dalej tą ścieżką a dotrzesz do schroniska. Jeśli mnie pamięć nie myli, podają tam bardzo dobre piwo.

– A co z panem? Zostaje pan tutaj? Nie widzę innej drogi.

– Nie wszystko jest widoczne gołym okiem – odparł filozoficznie starzec. – Jestem prawie na miejscu.

– To może jeszcze panu pomogę? I zdążę przed zmrokiem do schroniska.

– Hmmm…

Dziadek spojrzał na zwłoki łosia umieszczone na noszach. Natychmiast przypomniał sobie ile ważyły i jak ciężko ciągnęło się je po śniegu. Rozprostował bolące plecy, które odczuwały kilkudniową podróż. Dwadzieścia lat temu mógł z czystym sumieniem odrzucić ofertę młodzika, lecz teraz sprawa wyglądała zupełnie inaczej. Machnął ręką i rzekł z rezygnacją w głosie:

– W porządku. Tylko pod jednym warunkiem: nie zadawaj pytań. I tak nie zrozumiesz odpowiedzi.

Starzec uklęknął na jedno kolano, pochylił głowę, wyszeptał kilka tajemniczo brzmiących słów. Świat zdawał się odpowiadać na tę dziwną modlitwę, wicher zagwizdał wesoło, drzewa zatrzeszczały i zaczęły tańczyć. Już po chwili w gęstym jodłowym lesie wiła się ścieżka ginąca w mroku. Mężczyzna wstał, otrzepał spodnie z białego puchu, poprawił czapkę i roześmiał się na widok miny turysty.

Celem ich wędrówki okazała się ośnieżona polana, na której w równym okręgu stało pięć ogromnych głazów. Na samym środku znajdował się wielki podłużny kamień, przypominający ołtarz. Całość otaczała auta świętości, miało się wrażenie, że tuż obok, na granicy lasu stoją zapomniani bogowie, czekający na ofiarę.

Starzec wraz z pomocnym mężczyzną wtaszczyli zmarznięte truchło łosia na środek ołtarza. Dziadek pochylił się nad noszami, pogmerał chwilę i spod futra wyciągnął butelkę z wodą. Niska temperatura zrobiła swoje i teraz trzymał w dłoni pojemnik wypełniony lodową bryłą. Niezrażony drobną niedogodnością, zgarnął śnieg z kamiennej płyty i postawił na niej butelkę. Już po chwili buchnęła para, lód zmienił się w ciecz.

– Panie Gór, przyjmij tę oto ofiarę od swego pokornego sługi – zaczął siwobrody, polewając wodą martwe zwierzę. – Miej nas w opiece, chroń przed lawinami i stadami wygłodniałych wilków. Panie nasz…

Złożone na ołtarzu ciało otoczyła niebieska poświata. Z truchła wydobyło się jasne światło, które przybrało kształt łosia o wspaniałym porożu. Zwierzę pokręciło łbem, spojrzało na turystę i podeszło do niego, domagając się pieszczoty. Mężczyzna podniósł rękę i pogłaskał łosia, otworzył usta i połknął w całości błękitne światło. Uśmiechnął się do oniemiałego starca.

Pan Gór zrzucił z siebie maskę zagubionego turysty, stał teraz z narzuconym na ramiona czarnym futrem. Wyciągnął rękę do mężczyzny i rzekł:

– Wiernie mi służyłeś przez te wszystkie lata. Oferuję ci miejsce u mojego boku. Co odpowiesz?

Starzec nie był w stanie wydobyć z siebie pojedynczego słowa. Skinął głową. W momencie gdy to uczynił, poczuł na rękach i nogach dziwne swędzenie. Ból w okolicy kręgosłupa minął, był już tylko nieprzyjemnym wspomnieniem, które zaraz umknęło z pamięci. Siwowłosy chciał coś powiedzieć, lecz z jego ust wyszło jedynie ciche warknięcie. Podszedł do Pana Gór i pochylił łeb na znak pokory. Bóstwo z czułością przeczesało palcami białą sierść.