Dobry towar

Drugie zadanie dla Sanuszków.

#krótkie #2strony #shot_literacki #noir #strzelanina

Światło lampy przemysłowej jaśniało na tle hangarów i kontenerów. Stara dobra 200-watowa żarówa, zasysająca prąd jak odkurzacz, oświetlała te wyludnione tereny z zaangażowaniem godnym lepszej sprawy. Na co komu tyle światła w takiej opustoszałej dzielnicy? W dzień pojawiało się tu trochę maszyn, pracowników w błękitnych, spranych skafandrach. Ale o tej porze? Dochodziła 23.00.

Jake siedział rozparty wygodnie na skórzanym siedzeniu zdezelowanego samochodu. Na desce rozdzielczej postawił parującą dużą kawę. Siedzenie rozkręcił, aby odchylało się wygodnie i chrupiąc chipsy spod półprzymkniętych powiek obserwował scenerię oświetlaną przez lampę. Od mniej więcej godziny jak tu siedział nie działo się nic. Cisza, zakłócana tylko chrzęstem blach poruszanych wiatrem oraz tupotem kotów i szczurów.

Teraz jednak Jake wyłowił gasnący w oddali silnik samochodu i po chwili na scenie widzianej przez popękaną szybę zardzewiałego chevroleta pojawiło się kilku typków. Mieli na sobie sportowe stroje, dresy, nawet buty i torby, ale z jakiegoś powodu Jake uznał, że wcale nie wracają z treningu, ani nie uprawiają wieczornej przebieżki. Stanęli na skraju widoczności i kilku zapaliło papierosy. Dym kłębami przetaczał się teatralnie w świetle żarówki. Rozmawiali niewiele, rzucając raptem kilka słów. Czekali tak może z piętnaście minut.

Po chwili z drugiej strony dało się zobaczyć snop światła pochodzący z nadjeżdżającego samochodu dostawczego. Na boku miał dużą reklamę batoników „Geronimo”. Z przedniego siedzenia i paki wysiadło kilku typków w skórach i wiatrówkach. Jeden z nich trzymał czarną teczkę.

„Sportowcy” ożywili się. Jeden wysunął się bliżej w kierunku światła. Rzucił przed siebie podłużną torbę w białe pasy i wsparł oczekująco dłonie na biodrach. Po przeciwnej stronie ciemnowłosy typek trącił torbę butem i przytaknąwszy w połowie do siebie, a w połowie do mężczyzny naprzeciw, wskazał torbę kompanom.

W czasie gdy dwu popleczników „czarnej skóry” z prawej przepakowywało drobne podłużne pakunki z walizeczki do torby, ortalionowi sportowcy wyciągnęli zawiniątko zza pobliskich kontenerów, przemyślnie ukryte na czas wymiany. Ciemnowłosy lider grupy z ciężarówki posłał na tamto miejsce jednego ze swoich.

W tym momencie Jake znudził się oczekiwaniem. Leniwie pociągnąwszy łyka kawy oblizał palce i sięgnąwszy obok na siedzenie wyjął z plecaka pistolet z długą lufą. Wysunąwszy go nieco zza rozbitej szyby wymierzył krótko, sprawnie ściągając dwu osobników stojących koło siebie z prawej strony. Tamci zareagowali prędko, acz nie do końca świadomi, co się dzieje. Wycofali się otwierając obronny ogień w stronę „sportowców”. Tamci nie pozostali dłużni, zwłaszcza, gdy zbłąkana kula zraniła lidera grupy. Jake korzystając z zamieszania ustrzelił kolejnego gościa, po czym nonszalancko wysiadł z rdzewiejącego chevroleta i schował się za ścianką kontenera.

Tamci już się zorientowali, z której strony padły strzały. Dwu sportowców usiłowało obejść kontener z przeciwnych stron, byli jednak również odsłonięci od strony przybyłych samochodem dostawczym. Ci w czarnych skórach w większości schowali się za samochodem. Kryjówka miała tę wadę, że byli tam nieco przyblokowani, pozbawieni możliwości manewru. Wiedząc to, próbowali zwyczajnie czmychnąć. Jake był jednak czujny. Ignorując przez chwilę grupę „sportowców” zdjął kierowcę celnym strzałem wprost w środek czoła. Samochód zarzęził i zgasł, wewnątrz zapanował jeszcze większy rozgardiasz.

Jake nie tracąc czasu ruszył powoli wzdłuż jednej ze ścian kontenera. W lusterku chevroleta zobaczył w końcu zbliżającego się ortalionowca. Strzelił pewnie i zdjął go nim mężczyzna zdołał się zorientować, że został wykiwany. Drugi z podkradających się nieopatrznie przyspieszył słysząc kolejny strzał, ale Jake’a już tam nie było. Wycofał się za kolejny samochód. Szczęśliwie maszyna tak osiadła pod wpływem korozji, że zasłaniała go do samej ziemi. Stamtąd dobrze wycelował. Facet zginął stropiony faktem, że stracił Jake’a z oczu.

Tymczasem z placu oświetlanego przemysłową żarówą uciekli pozostali „sportowcy”. Jake uśmiechnął się aprobując mądrą decyzję. Nic tu po nich. Druga grupa zamierzała się jeszcze bronić, ale Jake miał przygotowany również granat z gazem łzawiącym. Rzucony celnie za samochód dostawczy wypłoszył stamtąd kilka nieopatrznych ofiar. Zastrzeleni legli w kręgu światła, zamieniając się w bierne rekwizyty. Inteligentniejszy lider usiłował celować zza drzwi paki, osłoniwszy twarz. A jego kolega wyrzuciwszy martwego kierowcę usiłował znów odpalić samochód. Na próżno. Jake już był przy samochodzie. Przyłożył długą lufę pistoletu do samej skroni oprycha. Ostatni zachowując resztki rozsądku przyczaił się w pace. Jake byłby teraz łatwym celem gdyby tylko zdecydował się podejść. Ale Jake był cierpliwy. Bardzo cicho obszedł ciężarówkę i stał spokojnie, nasłuchując. Ciemnowłosy lider czarnych skór okazał się mniej cierpliwy. Znajdując w chwili swoją szansę rzucił się do ucieczki, wpadając na swoje nieszczęście wprost w objęcia Jake’a.

– Nie! proszę! Ja wiem… Mamy tego więcej… Pokażę, gdzie jeszcze schowany jest towar… – zakwiczał desperacko chłopak, okazując się w istocie znacznie młodszy od Jake’a i jak widać o wiele mniej doświadczony.

– Nie chcę waszego towaru – odparł pogodnie Jake, uśmiechając się przyjacielsko.

– Pieniądze! Mamy. Czego chcesz… Wystarczy, że…

Jake strzelił ukrócając błagalną litanię.

– Nie chcę także waszych pieniędzy – rzekł do trupa, po czym zajrzał ostrożnie do środka ciężarówki. W środku zapakowane w kartonach spoczywały batoniki „Geronimo”. Jeden z kartonów przewrócił się w czasie szamotaniny i wypadła z niego zawartość. Jake troskliwie wrzucił łakocie z powrotem do kartonu, po czym zatrzasnął drzwi paki. Nie zaszczycając spojrzeniem pobojowiska wrócił po swoje rzeczy do chevroleta i zadowolony usiadł w szoferce ciężarówki. Tak się po prostu złożyło, że batoniki „Geronimo” były ulubionym smakołykiem Jake’a.