Ogród sztuk

 Dziesiąty tekst zadaniowy po stronie Azamera? Zrobione. Moja zwichrowana łepetyna (i nie mówię tu o fryzurze) wymyśliła poniższy tekst na podstawie tych oto wyznaczników: szklarnia, fletnia, barwna apaszka, perfumy, odwiedziny kuzyna, nieudana próba podróży, znaleziony guzik. Życzę przyjemnej lektury :) #2strony #szaleństwo

– Czy ty mnie w ogóle słuchasz?

Mężczyzna zmrużył oczy, ułożył wargi w wystudiowanym grymasie niezadowolenia. Wyprostował się, odłożył na stolik maleńki sekator, służący do podcinania pędów. Westchnął ciężko. Dłużej nie mógł jej ignorować.

– Słucham, choć prawdę powiedziawszy, wolałbym zostać sam. Mam sporo pracy – rzekł sięgając po metalową konewkę. Wyszedł ze szklarni, odetchnął pełną piersią. Wiosenne ciepłe powietrze delikatnie poprawiło mu humor. Skierował się w stronę starej, żeliwnej wanny stojącej pod stodołą.

– A może przestaniesz zachowywać się jak dzieciak i w końcu dorośniesz? – fuknęła.

Zanim odpowiedział, opłukał przybrudzone ręce i nabrał deszczówki. Oparł się dłonią o brzeg wanny. Spojrzał na siostrę, prychnął na widok jej oburzonej miny. Zawsze reagowała w ten sam sposób.

– Wiesz czym skończyła się jego ostatnia wizyta – zaczął ze złością. – Mama siedziała przez miesiąc w swoim pokoju, ojciec w przypływie natchnienia spisał testament, a ciotka dostała ataku. I to ostatniego w jej znerwicowanym życiu. Wybacz, ale wolę nie ryzykować kolejnej rodzinnej awantury.

– I ucieczka to według ciebie doskonałe rozwiązanie?

– Użyłbym słowa „najbezpieczniejsze” – uściślił. – Możesz powiedzieć, że wyjechałem na poszukiwania złotego tulipana. Zresztą, cokolwiek powiecie, ten ignorant i tak wybuchnie śmiechem, rzucając przy okazji debilnym komentarzem.

Z konewką w dłoni ruszył w stronę szklarni, zatrzymał się przed kwitnącymi goździkami. Wyczuł dziwny zapach, który przypominał słodkie perfumy, przywodzące na myśl bezkresne ogrody. W odmętach pamięci próbował znaleźć podobną woń. To coś było znajome, wiązało się z ogromną radością i poczuciem wolności. Przynajmniej takie miał wrażenie.

Nieznacznie zbliżył się do siostry, próbując wyczuć zapach jej perfum. Węszył niczym puszczony ogar, który właśnie złapał trop. W głowie ujrzał różowe kwiaty o białym wnętrzu. Pięcioramienna gwiazda wydzielająca mocny, słodki zapach. Jaśmin.

– Co ty wyprawiasz? – kobieta spojrzała na niego ze zdziwieniem.

– Eee nic, wybacz – otrząsnął się, ściskając mocniej rączkę metalowej konewki. – Ładnie pachniesz.

– Chyba naprawdę zaczyna ci odbijać. To dlatego, że siedzisz tu sam jak palec.

– Tak jest lepiej. Daj mi spokój, nie zmienię zdania. Nasz kochany kuzyn przyjedzie jutro z samego rana. A ja w tym czasie będę już na drugim końcu stanu. Przydadzą mi się wakacje. Patrz, nawet kupiłem bilet.

Odłożył konewkę i sięgnął do kieszeni. Wyciągnął z niej zmięty zwitek, na którym napisana była godzina oraz data planowanej podróży. Mężczyzna z satysfakcją uśmiechnął się na widok miny swojej siostry. Zadrżał z podniecenia na myśl o długiej przejażdżce pociągiem. Wszystko dokładnie zaplanował, przez pierwszą część będzie gapił się w okno, potem może poczyta lub porozwiązuje krzyżówkę.

Już miał opowiedzieć o swych ambitnych planach, gdy zauważył coś niezwykłego. Na prawym ramieniu kobiety siedział maleńki człowieczek, szaleńczo machający nogami. Z wielkim zainteresowaniem rozglądał się wokół, wyciągnął rękę w stronę barwnej apaszki, która osłaniała szyję kobiety. Nie mógł dosięgnąć zwiewnego materiału, więc wzruszył ramionami i zniknął.

– Wyglądasz jakbyś zobaczył ducha. Dobrze się czujesz?

– Tak, ja… Chyba za długo byłem na słońcu.

Wolnym krokiem, bacznie obserwowany przez idącą za nim siostrę, minął szklarnię i wszedł do wypielęgnowanego ogrodu. Usiadł na drewnianej ławeczce tuż przy sadzawce, w której roiło się od kolorowych ryb. Przetarł oczy, usiłując zebrać myśli. Może rzeczywiście dostawał świra? Ogromna ropucha siedząca przy brzegu zarechotała głośno, po czym wskoczyła do wody.

– Powiedz, że widzisz to, co ja – poprosił mężczyzna, wskazując na kamień pośrodku oczka. Głaz do połowy zanurzony w wodzie był zazwyczaj miejscem odpoczynku dla żab i jaszczurek. W tym momencie siedział na nim ktoś całkiem ludzki.

– Naprawdę zaczynam się o ciebie martwić. Poczekaj tutaj, dobrze? Zaraz sprowadzę doktora, chyba dostałeś udaru. A tyle razy mówiłam, żebyś zakładał kapelusz!

Nie słyszał, co powiedziała. Całą uwagę skupił na karzełku, nawet nie zauważył jak siostra zerwała się z miejsca i pobiegła w stronę domu. Tajemnicza istota właśnie zdejmowała jaskrawoczerwone buty i zanurzała stopy w chłodnej wodzie. Mężczyzna poszedł za tym przykładem, zdjął sfatygowane buty, powalczył ze skarpetkami, aż w końcu po wodnej tafli rozeszły się równomierne kręgi. Jak przyjemnie.

Podparł się rękoma, odchylił, przymknął powieki i oczyma duszy spojrzał w niebo. Wyobraził sobie puszyste chmury, gromadki ptaków oraz samolot w oddali, bielą przecinający błękit. Przysłonił oczy dłonią, chroniąc je przed słońcem. Zerknął na karzełka, który trzymał w dłoni drewniany instrument.

Dźwięki fletni sprawiły, że po raz pierwszy w życiu poczuł się naprawdę wolny. Ta melodia rozwiązywała wszystkie jego problemy, chciał, by trwała wiecznie. Urzeczony patrzył jak grajek radośnie kołysze się do rytmu. Sam miał ochotę poderwać się z miejsca i pląsać, wić się, zwariować.

Nagle melodia urwała się, karzełek sięgnął do kieszeni i pokazał mężczyźnie złotą monetę. Szybko obracał pieniążek w dłoni. Uśmiechnął się, podrzucając metalowy owal wysoko w górę. Mężczyzna starał się nie spuszczać wzroku z przedmiotu, lecz słoneczny blask był zbyt silny. Na chwilę stracił wzrok. Gdy go odzyskał, nie było śladu ani po grajku, ani po monecie.

Kobieta wróciła w asyście doktora, przyjaciela rodziny i zastała brata na kolanach, szaleńczo przeczesującego trawę. Wydał z siebie pełen radości okrzyk, zerwał się na nogi. Wpatrzony w przedmiot na wierzchu przybrudzonej dłoni, podszedł do siostry. Z podnieceniem w głosie powiedział:

– Prawda jaki jest piękny? Dostałem go od karzełka, co moczył sobie stopy w naszym oczku. Tak cudownie grał! Oddałbym wszystko za jeszcze jedną melodię.

***

– I jak on się czuje? – siwiejący mężczyzna nie ukrywał zdenerwowania.

– Bez zmian – odparła ze smutkiem kobieta, schodząca po schodach. Podeszła do stołu i rzuciła na blat zmięty bilet kolejowy. – Powiedział, że już nigdzie się nie wybiera.

– Biedne dziecko. Może byłem dla niego za ostry?

– Ojcze, to nie twoja wina. Za miesiąc będzie znowu sobą, każdy ma w życiu taki czas, że zgarbiony siedzi w kącie i gada do złotego guzika – dziewczyna próbowała pocieszyć staruszka.

– Może masz rację. Mam nadzieję, że taki stan nie potrwa długo.

***

– Mój ssssssskarbieeeeee…